The Inspired Paintings
by
Amalia Paraskevopoulou
(About Amalia, HERE)
This series of paintings, entitled ‘Light Level in Empirikos’
were created within the programmatic framework of the ‘Year of Empirikos’ in 2001.
Μυρίζει ωραία η χλόη και το χώμα –
οι μώλωπες
της γης προσμένουν την βροχή.
The grass and soil smell sweet—
the bruises of the earth
await the rain.
From: «Κράμα ενιαυτών»
Είναι τρομαχτικά τα μάτια των δεσποινίδων όταν δέρονται
εν μέσω ερώτων εν μέσω κολυμβήθρας εν μέσω
ή εμμέσως εν μέσω γυπαετών.
How terrifying the eyes of maidens
when they are beaten—
amid desire, amid baptismal waters, amid
or indirectly amid the vultures.
From: «Δεκαδικές μποτίλιες κάποιου λεπτού λοστού»
Ένα κορίτσι σ’ ένα κήπο
Δύο γυναίκες σε µια γλάστρα
Τρία κορίτσια στην καρδιά µου
Άνευ ορίων άνευ όρων.
A girl in a garden.
Two women in a flowerpot.
Three girls in my heart—
without limits, without terms.
From: «Τα βέλη»
Επάνω στο τραπέζι µε τα λουλούδια της ανοίξεως
Ανοίγοντας την καρδιά σου
για να πεις ό,τι
µε βεβαιότητα προσµένω ν’ αντηχήσεις.
Upon the table with the flowers of spring,
opening your heart
to say what
I wait with certainty to hear
echoed back.
From: «Ενδοχώρα»
Τότε θα πέση για πάντα ο σάπιος µακαράς και θα σηκωθή ο γδούπος του όπως σηκώνεται το κεφάλι µιας ραπτοµηχανής ή το κεφάλι ενός κριού βατεύοντος εντός δεντροστοιχίας.
Then the rotten pulley will fall forever,
and its thud will rise
as rises the head of a sewing machine,
or the head of a ram mounting
in an alley of trees.
From: «Η φυγή του νήµατος»
Η πόλις σκόρπισε τα δώρα της στο νάµα
Μιας εποχής που δεν µαραίνεται στον χρόνο
Μιας εποχής τρανής γαλανοµάτας.
The city scattered its gifts upon the stream
of a season that does not wither in time—
a great, blue-eyed season.
From: «Ράµφος ή η νίκη του υπερρεαλισµού»
Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας.
Not in vain did so many wonders bloom;
their grace is a high entanglement
that tightens the future
and our life.
From: «Σκοπιά»
Κ’ έπειτα γράφουνε στον ουρανό τις λέξεις
Άρμαλα Πόρανα και Βέλμα.
And then they write upon the sky the words
Armala, Porana, and Velma.
From: «Στροφές στροφάλων»
Και για να δουν κατόπι τα λιμάνια
με τα ψηλά καμπαναριά και με τους πύργους.
And so the harbors may later see them—
with their tall belfries and their towers.
From: «Στροφές στροφάλων»
Όταν οι στρόφαλοι γυρνούν πιο γρήγορα και σπέρνεις
Αφρό δεξιά κι αφρό ζερβά στο ρίγος των υδάτων.
When the rotors spin faster and you scatter
foam to the right and foam to the left
in the shiver of the waters.
From: «Στροφές στροφάλων»
…σκέπτεται το µέλλον της µια
κατάξανθη γυναίκα
Ο φαροφύλακας σκύβει στα χείλη της και τα φιλεί
Όπως φιλούν τις συµπληγάδες των οι ποντοπόροι.
…a flaxen-haired woman
ponders her future.
The lighthouse keeper bends to her lips and kisses them
as seafarers kiss the Clashing Rocks.
From: «Ενόρασι των πρωινών ωρών»
Όταν σκιρτούν στην πάχνη της πρωίας.
When they quiver
in the morning’s frost.
From: «Ως έργον ατελεύτητον»