“I Walk Through the Streets of Manhattan"

I walk through the streets of Manhattan
among skyscrapers
dripping with light and sweat.

With me, my brothers—
Allen, with eyes howling
the anguish of the world,
Gregory, with his childlike laughter
handing out verses like bread to the hungry,
Lawrence, writing in chalk
on the shadows of sidewalks:
"Long live life! Long live the flesh! Long live imagination!"

Together we raise the banner
of poetry that drips blood and seed,
poetry that tears down prisons
and kisses wounds.

And in the mirrors of shop windows
I see my face and theirs,
one body, one voice,
one prayer unafraid to be erotic,
one doxology without a god yet full of divinity.

I walk and hear our voices
climb the spires of the towers
and return as an echo
in the eyes of girls and boys,
an echo that whispers:
"Long live the redemption through pain,
long live the passion that burns us,
long live man when he dares to be a man!"

And here, in the streets of Manhattan,
among trains whistling
and steam rising like dreams,
I understand:
we are all passengers
of the Great Eastern,
all poets of a faith
without temples and without borders.

And tonight, in the streets of Manhattan,
with my brothers of the Beat Generation,
I feel my soul free—
ablaze, fulfilled, doxological.

In Greek:

Περπατώ στους δρόμους του Μανχάταν
ανάμεσα σε ουρανοξύστες
που στάζουν φως και ιδρώτα.

Μαζί μου οι αδελφοί,
ο Άλεν με τα μάτια που ουρλιάζουν
την αγωνία του κόσμου,
ο Γκρέγκορι με το παιδικό του γέλιο
που μοιράζει στίχους σαν ψωμί στους πεινασμένους,
ο Λόρενς που γράφει με κιμωλία
στις σκιές των πεζοδρομίων:
«Ζήτω η ζωή! Ζήτω η σάρκα! Ζήτω η φαντασία!»

Σηκώνουμε μαζί το λάβαρο
της ποίησης που στάζει αίμα και σπέρμα,
της ποίησης που γκρεμίζει τις φυλακές
και φιλάει τις πληγές.

Και βλέπω στους καθρέφτες των βιτρινών
το πρόσωπό μου και τα πρόσωπά τους,
ένα σώμα, μια φωνή,
μια προσευχή που δεν φοβάται να είναι ερωτική,
μια δοξολογία χωρίς Θεό αλλά γεμάτη θεότητα.

Περπατώ κι ακούω τις φωνές μας
να ανεβαίνουν στις κορυφές των πύργων
και να επιστρέφουν σαν ηχώ
στα μάτια των κοριτσιών και των αγοριών,
μια ηχώ που ψιθυρίζει:
«Ζήτω η λύτρωση μέσα από τον πόνο,
ζήτω το πάθος που μας καίει,
ζήτω ο άνθρωπος όταν τολμά να είναι άνθρωπος!»

Κι εκεί, στους δρόμους του Μανχάταν,
ανάμεσα σε τρένα που σφυρίζουν
και ατμούς που σηκώνονται σαν όνειρα,
καταλαβαίνω:
είμαστε όλοι επιβάτες
του Μεγάλου Ανατολικού,
όλοι ποιητές μιας θρησκείας
χωρίς ναούς και χωρίς σύνορα.

Κι απόψε, στους δρόμους του Μανχάταν,
με τους αδελφούς μου της Beat Generation,
νιώθω την ψυχή μου ελεύθερη —
πλήρης, φλεγόμενη, δοξαστική.